Część III. Jakie rozwiązanie skutecznie zastąpi problematyczny asystor jezdny?

Paweł Baziuk

W ostatnim artykule podjąłem krytykę asystorów jezdnych – zarówno ich funkcję podręcznej przestrzeni roboczej, jak i przechowywania. Teraz nadszedł czas na zmierzenie się z ich brakiem, czyli znalezieniem rozwiązania, które je na stałe zastąpi. Ten artykuł poświęcę podręcznej przestrzeni roboczej.

Jakie funkcje musi spełniać to rozwiązanie?

Po przeanalizowaniu wad asystorów jezdnych lepiej da się zrozumieć jakie cechy powinien posiadać ich następca. Przede wszystkim ma umożliwiać wygodną i nieprzerwaną pracę, nie wymuszając przy tym niezdrowych pozycji.

Musi być blisko operatorów i pacjenta, ale nie może prowadzić do przecinania pola pracy lekarza przez asystę, czy innych niepożądanych ingerencji w zakresy pracy.

Nowa forma przestrzeni roboczej musi być tak samo funkcjonalna w każdej sytuacji – niezależnie od tego czy pracujemy na cztery ręce, czy solo i czy jesteśmy leworęczni, czy praworęczni. A także samodzielna, czyli nie wymagać dodatkowych przestrzeni, takich jak tacka pod konsolą.

Na sam koniec - nie powinna rodzić nowych problemów.



Ryc. 1-3. Pozycje pracy na cztery ręce.

Nowa forma podręcznej przestrzeni roboczej

Rozwiązanie upatruję w formie tacy. Taca spełnia funkcję podręcznej przestrzeni roboczej i odpowiada na dotychczasowe potrzeby korzystania z blatu asystora, jednocześnie nie powodując nowej fali problemów. Mimo że tacę można dopasować do leworęcznych operatorów, dla zachowania spójności narracji, jej użycie opiszę z perspektywy praworęcznego operatora.

Idealne miejsce

Taca jest zawieszona na wysięgniku i znajduje się przy skroni pacjenta lub zaraz za jego głową, przy operowaniu w godzinach 12-1. Z jednej strony jest bardzo blisko operatów i co najważniejsze – obszaru zabiegu, będąc faktycznie „podręczną” przestrzenią, nie wymuszając ani wstawania, ani nienaturalnego skręcania ciała, ani nawet odwracania uwagi od pacjenta. Z drugiej strony nie stanowi przeszkody tak jak omawiane asystory jezdne. W trakcie pracy na cztery ręce taca znajduje się pomiędzy operatorami, a w trakcie pracy solo - z boku operatora. Dzięki temu wypełnia pozostałą przy operatorach wolną przestrzeń, jednocześnie nie ingerując w obszary ich pracy.

Rozwiązanie na każdą sytuację

Taca jest regulowana w kilku płaszczyznach – w poziomie, na głębokość wysięgu i w obrocie wokół własnej osi. Jest to o tyle istotne, że taka przestrzeń robocza jest w stanie dopasować się do pozycji  i ruchów operatorów. Przykładowo dla lekarza pracującego na godzinie 10 tacę ustawimy na godzinie 12, a dla lekarza pracującego na 12 ustawimy ją na godzinie 1. Regulowany wysuw tacy dostosuje jej położenie do niskich i wysokich pacjentów, czyli wysuwu zagłówka fotela. Jednocześnie taca może być dostosowana do pracy solo i w przypadku leworęczności lekarza. Ostatecznie otrzymujemy uniwersalne rozwiązanie, dopasowane do różnorodnych cech fizycznych pacjentów i operatorów.

Ryc. 4. Praca solo - układ, w którym można wykorzystywać dodatkowo tackę pod konsolą.

Wygodne, naturalne sięganie

Forma i miejsce tacy bezpośrednio oddziałują na wygodę sięgania do przestrzeni roboczej. Po pierwsze, oferuje łatwy dostęp – pod blat można wsunąć nogi, a brak korpusu sprawia, że nie obijamy się o niego nogą czy kolanem. Dla mnie jest to o tyle istotne, że bez wprowadzania wielkich zmian, wykluczamy dwie przeszkody na raz. Taca jest na tyle blisko rąk, że nie wymusza przybierania niewygodnych pozycji, ani znacznych ruchów, co wpływa również na możliwość utrzymania uwagi na pacjencie.

Dopasowanie otoczenia

Używanie nowego rozwiązania w codziennej pracy niesie ze sobą konieczność zmian w kilku pozostałych obszarach gabinetu, chociaż są one nieznaczne. Ich zamysł to wykorzystanie w pełni potencjału pracy z tacą i zapobieganie sytuacjom, w których otoczenie wpływałoby na to negatywnie.

Dopasowanie pozycji konsoli

Konsola jest często ustawiana z  boku lekarzu. Przy zabiegu zalecam ustawić ją centralnie nad klatką piersiową pacjenta. Ma to pozytywny wpływ na oba tryby pracy:

– w przypadku pracy solo – w takim układzie konsola jest blisko lekarza, z łatwym dostępem do narzędzi rotacyjnych a lekarz nie musi się do niej odwracać, ani nawet odwracać wzroku od pacjenta podczas  sięgania.

– w przypadku pracy na cztery ręce – w tej sytuacji asysta ma dostęp pod jedną ręką do instrumentów rotacyjnych, a pod drugą do podręcznej przestrzeni roboczej (tacy); podczas podawania instrumentów ma prosty dostęp do konsoli, bez potrzeby niewygodnego ustawiania ręki i przecinania obszaru pracy lekarza.

Zdaję sobie sprawę, że mimo iż podawanie i wymiana instrumentów przez asystę jest znaną procedurą, to często uznawana za skomplikowaną. Natomiast poprawnie skonstruowane pejcze, które nie stawiają niepotrzebnego oporu i ustawiona centralnie konsola sprawią, że stanie się to wygodne.

Dopasowanie położenia ssaków

Powinny być ułożone wprost pod lewą ręką asysty przy pracy na cztery ręce i pod lewą ręką operatora w przypadku pracy solo. Może to brzmieć banalnie, ale chodzi o to, żeby unit pozwalał na szybkie i proste przesunięcie ssaków do pożądanej pozycji, również gdy asysta pracuje z leworęcznym lekarzem. Wiem jednak, że nie każdy unit stomatologiczny pozwala na w łatwy sposób.

Gdzie znaleźć opisywane rozwiązanie?

Opisywana przeze mnie koncepcja jest oparta o tacę Avant Flexdesk od producenta Dental Art, która jest zintegrowana wysięgnikiem z meblem. Istnieje także alternatywna koncepcja opracowana przez XO CARE, gdzie taca jest montowana na wysuwanym blacie, z ograniczoną możliwością poziomego przesuwania.

Nowa forma podręcznej przestrzeni roboczej eliminuje dotychczasowe problemy związane z asystorami jezdnymi, jednak do zastąpienia pozostała ich druga funkcja – przechowywania. Dlatego w następnych artykułach dokładniej przeanalizuję wpływ klasycznego systemu przechowywania i magazynowania na pracę zespołu, a także przedstawię nowe, funkcjonalne rozwiązanie. 

 
Ryc. 6. Koncepcja Dental Art.

 Ryc. 7. Koncepcja XO CARE