Osteosynthesis in the treatment of Le Fort I, II, III type fractures

Wraz z postępem cywilizacyjnym wzrasta liczba urazów środkowego piętra twarzy. Szczęka jako górny masyw twarzy jest w znacznym stopniu narażona na urazy. Etiologia złamań szczęki od wielu lat jest obiektem licznych badań, prowadzonych w różnych krajach na całym świecie. Za istotne czynniki wpływające na etiologię złamań szczęki uważa się zróżnicowanie kulturowe i ekonomiczne krajów. Najważniejsze przyczyny złamań w obrębie twarzoczaszki to wypadki drogowe i akty przemocy. Wiele złamań szczęki jest również wynikiem upadków, zwłaszcza ze znacznej wysokości, mniej liczne przyczyny złamań to uprawianie sportu.

Większość prac omawiających przypadki złamań szczęki analizuje je na tle różnych złamań twarzowej części czaszki. Dane dotyczące złamań typu Le Fort I, II i III są stosunkowo nieliczne. W klasyfikacji złamań szczęki używa się nadal podziału złamań struktur kostnych masywu szczękowo-sitowego zaproponowanego w 1901 r. przez René Le Forta. Le Fort wyodrębnił trzy typy złamań, które zostały później nazwane od jego nazwiska złamaniami Le Fort I, Le Fort II i Le Fort III. Klasyfikacja ta jest prosta i praktyczna, dlatego wykorzystuje się ją do dziś.

Badaną grupę stanowiło 140 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w latach 2000-2014. Największą liczbę pacjentów hospitalizowano w roku 2013 (10,7%). Pacjenci leczeni w roku 2001 i w 2012 stanowili po 9,3%, a leczeni w latach 2011 i 2014 – po 7,9%. Najmniej badanych było w roku 2009 (3,6%) i 2007. Najczęściej rozpoznanym złamaniem szczęki w badanej grupie pacjentów był typ Le Fort I (73,6%), znacznie rzadziej, ale ze zbliżoną częstością występował – Le Fort II (13,6%) i Le Fort III (12,8%). Najczęstszymi przyczynami urazów były pobicia (60%) i urazy komunikacyjne (30,1%). Mniej częste przyczyny to upadki (7,1%) i sport (2,1%).

W tej pracy do oceny metod leczenia złamań typu Le Fort jako zmienne przyjęto czas hospitalizacji pacjentów oraz występowanie powikłań pooperacyjnych. U ponad połowy pacjentów (54,3%) zastosowano metodę zachowawczą bez leczenia chirurgicznego. Osteosynteza została wykonana u 38,6% pacjentów. W badanej grupie leczenie metodą osteosyntezy zwiększyło się od 4,2% w latach 2000-2004 do 72,9% w latach 2010-2014. Świadczy to o coraz częściej wybieranej metodzie osteosyntezy w leczeniu złamań typu Le Fort, na co zapewne wpłynął rozwój naukowy w zakresie chirurgii szczękowo-twarzowej na przestrzeni ostatnich lat. Analiza częstości występowania powikłań w 5-letnich przedziałach czasu obserwacji wykazała, że częstość ta zmniejszała się w kolejnych okresach badania. Częstość powikłań wynosząca w latach 2000-2004 7,9%, w latach 2005-2009 wynosiła już 6,3%, a w ostatnim obserwowanym okresie 2010-2014 zmniejszyła się do 1,9% (tab. 10). Co prawda różnice te nie okazały się istotne statystycznie (p > 0,05), ale brak istotnej statystycznie różnicy może wynikać z małej liczby powikłań występujących w badanej grupie pacjentów, czyli tylko u 6 spośród 122 przeanalizowanych przypadków (niespełna 5% badanych). Biorąc pod uwagę całą grupę, 140 pacjentów, aż dla 18 pacjentów (12,9%) nie można było ustalić, czy powikłania wystąpiły, czy nie ze względu na takie czynniki, jak: zgon, niezgłoszenie się pacjenta bądź jego dalsze leczenie w innej placówce.

Wyniki badań uzyskane w tej pracy wskazują, że osteosynteza minipłytkowa staje się dominującą metodą leczenia złamań typu Le Fort I, II i III w Polsce. Podobna tendencja widoczna jest w innych krajach w leczeniu złamań środkowego piętra twarzy, gdzie metodę osteosyntezy stosuje się od dłuższego czasu. Metoda osteosyntezy stosowana w różnych urazach środkowego piętra twarzy na ogół nie wywołuje poważnych komplikacji pooperacyjnych.

Wyniki tej pracy wskazują, że stosowanie metody osteosyntezy wydaje się aktualnie najbardziej uzasadnioną i skuteczną formą leczenia złamań szczęki typu Le Fort I, II i III. Przemawia za tym stosunkowo krótki czas hospitalizacji chorych po operacji oraz niewielka liczba powikłań.

Hasła indeksowe: złamania szczęki typu Le Fort I, II, III, osteosynteza

 

 

 

As our civilization advances, midface injuries are becoming more and more frequent. The maxilla is especially prone to trauma, as it constitutes a substantial portion of the midface. For a number of years the etiology of maxillary fractures has been a subject of research in a number of countries worldwide. Cultural and economic differences between countries are believed to be significant contributors to differences in etiology. However, the main causes of fractures are similar across the world. Most studies on maxillary fractures analyze them in the context of different fractures of the facial skeleton. The data on Le Fort I, II and III fractures are relatively scarce. There are no studies on the effective management plan for such fractures, using the least invasive techniques. The classification of maxillary fractures is still based on the division of fractures developed in 1901 by René Le Fort to categorize fractures in the bones of the sinonasal area. Le Fort distinguished three types of fractures, which later came to be named after him as Le Fort I, Le Fort II, Le Fort III. The classification has become widely adopted as it is simple and practical, and has been used ever since. The research sample were 140 patients hospitalized in the Department of Maxillofacial Surgery at the Medical University of Łódź between 2000 and 2014. Out of this number 10.7% were hospitalized in 2013. The numbers of patients hospitalized in 2001 and 2012 were 9.3% and in 2011 and 2014 – 7.9% respectively. The lowest percentage of patients were treated in 2009 (3.6%) and in 2007. The most commonly diagnosed type of maxillary fracture in the study group was Le Fort I (73.6%) while Le Fort II and Le Fort III were significantly less frequent (13.6% and 12.8%) respectively. The most frequent causes of injury were assault (60%) and motor vehicle collision (30.1%). Falls and sport-related injuries occurred less often (7.1% and 2.1%) respectively. A statistically significant relationship was found between the age of the patients and the cause of fracture under 30 years of age assault was the most frequent cause (as high as 85.5%). Assaults were also a predominant cause in the patients between 31 and 50 years of age. Motor vehicle collisions were the most frequent cause of fractures in the oldest group (63.2%). The number was significantly lower for the 31-50 group and for the youngest group (37.9% vs 9.1%).

The results of the study indicate that patients with Le Fort I, II, III fractures are mainly men aged 37.4 on average. A similar tendency has been observed for patients with different midface fractures in other European countries (with the average reported age of 33). The men-to-woman ratio in the study group was 5.9:1. Similar results have been observed in other countries for midface fractures. Data on etiology and treatment of such fractures are rather scarce. For that reason it is important to expand knowledge on Le Fort fractures in a number of countries worldwide.

Key words: type fractures Le Fort I, II, III, osteosynthesis